Prolog

   Życie po wojnie – życie po Tym, Który Przegrał Ze Śmiercią – miało być piękne i usłane różami. Wkroczyliśmy w nie dumni, napędzani naszym zwycięstwem, pyszni i przekonani o sile przyjaźni i młodości. Jacy byliśmy szczęśliwi! Jak wiele nadziei mieliśmy na naszą świetlaną przyszłość!
   Ja też byłam szczęśliwa, ach, a raczej głupia – bo co wtedy wiedziałam o szczęściu? Miałam osiemnaście lat i dokładny plan na swoje życie. Zawsze lubiłam mieć władzę nad własnym Losem. Zawsze mi się to udawało.
   Aż w końcu Los postanowił się na mnie zemścić.
   Podarował mi Jego.
   Jego, którego nigdy nie było w moich planach. Jego, który nauczył mnie kroczyć przez życie na ślepo, wiedziona tylko potrzebą ciepła jego rąk i poczuciem nieuniknionej katastrofy. Katastrofy, która wszak nadeszła.
   Stoję więc teraz wpatrzona w mokre, londyńskie ulice i próbuję przypomnieć sobie te uśmiechy, te spojrzenia, te czułe słowa, których już przecież nigdy nie będzie. To był przecież tylko rok, powtarzam sobie, jeden mały roczek, nie możesz budować na nim reszty swoich dni. To już nigdy nie wróci, głupia. To przeszłość. Musisz pójść naprzód.
   Nie potrafię.
   Jedna z czarnych taksówek zaburza taflę kałuży, w której się przeglądam i w końcu widzę siebie taką, jaką jestem – pozbawioną kształtu, jakiegokolwiek rysu, pustą nie tylko wewnątrz ale i na zewnątrz.
   Koty miałczą gdzieś w bocznej alejce.
   Na swoich ustach wciąż czuję smak ostatniego pocałunku, którego już nigdy nikt mi nie odbierze. Te usta… Wciągam głęboko powietrze. Tych ust też już nigdy nie będzie. Już nigdy nie poczuję ich na swoich łopatkach, szyi, policzkach. Już nigdy nie wyszepczą słodkiego i ułudnego „wszystko będzie dobrze”. Już nigdy nie zobaczę ich w uśmiechu, który zawsze był najdroższy mojemu sercu. Jak poradzę sobie bez tego wszystkiego? Czy jeszcze kiedykolwiek odnajdę coś, co zdoła mnie poruszyć?
   Nawet ta noc nieświadoma szepcze mi: nie.
   Zaczepiam przypadkowego przychodnia, bo zdaje mi się, że odnajduję w nim Niego. Potem jeszcze jednego. Nagle cały świat jest Nim, ma jego włosy, jego oczy, jego wyraz twarzy. Dlaczego jest tak blisko i tak daleko? Dlaczego skoro musieliśmy to kończyć, nie zabrał ze sobą wspomnienia o tym wszystkim? Czym zasłużyłam sobie na to, by już zawsze myśl o nim przysłania wszystkie moje myśli, oblepiała kanwę rzeczywistości i nie pozwalała mi oddychać?
– Dobrze się czujesz, panienko? – pyta jakiś zbłąkany mugol, pewnie dopiero co wraca z pracy w banku, a może nawet od kochanki…
Kochanki. Tym byłam. Najwyższy czas zostać żoną, Hermiono, musisz się wziąć w garść.
– Trochę kręci mi się w głowie, ale proszę się nie martwić, niedługo będę w domu.
   Kiwa głową i uśmiecha się na pożegnanie, a ja po raz pierwszy w życiu uświadamiam sobie, że już nigdy w życiu nie będę w domu.